Rozdział 27.

Będę wdzięczna za przeczytanie notki pod rozdziałem.

 -

-Demi? - Niall wszedł do łazienki. Stałam przed lustrem, ale gdy blondyn się zjawił, od razu spojrzałam na niego.
-Tak? - wymamrotałam cicho. Blondyn podszedł do mnie od tyłu i przytulił mocno. - Niall..
-Przepraszam. - wyszeptał bezgłośnie, odwrócił mnie do siebie i pocałował w czoło.
-Nic mi nie jest. - powiedziałam cicho. Udało mi się podnieść lekko kąciki ust. - może damy sobie spokój z kawą i pojedziemy do Ciebie.?
-Jak tylko chcesz. - pocałował mnie w czoło i złapał za rękę. Jego dłoń była zimna i sucha. Spojrzałam mu w oczy. Wyrażały ból, zdziwienie i wstyd. Uśmiechnęłam się do niego słabo a on objął mnie ramieniem.
Wyszliśmy z kawiarenki bez żadnego słowa. Oboje mieliśmy spuszczone oczy w stronę ziemi. Ale trzymaliśmy się mocno za ręce, by dodać sobie otuchy.
Nie wiem dlaczego to było takie trudne. Dla mnie i dla niego. Zamknęliśmy temat Mii, a gdy było już dobrze to ona znów się pojawiła. To w pewnym sensie zabolało.

-

-Co robimy? - blondyn rozsiadł się na kanapie i objął mnie jednym ramieniem. Spojrzałam na niego a jego twarz rozświetlił uśmiech. Ten uśmiech przez który milion dziewczyn wzdychało i zachwycało się. Wpatrywałam się w jego usta przez parę chwil dopóki nie pomachał mi dłonią przed oczami. - mam coś na twarzy? - zaśmiał się. Jego śmiech był idealny, tak bardzo jak on.
-N...nie. Przepraszam, zamyśliłam się - powiedziałam odwracając wzrok by nie zauważył moich rumieńców. Jednak nie łatwo było ich nie zauważyć, skoro nabrały koloru dojrzałego pomidora.
-Kocham jak się rumienisz. - nachylił się w przód by spojrzeć na mnie.
-A ja nie. - rzuciłam w niego poduszką a on zaśmiał się głośno. Przytulił mnie mocniej i pocałował w czoło. Uśmiechnęłam się lekko i wtuliłam w jego ciepły tors.
-Masz ochotę coś porobić czy będziemy tak siedzieć? - zapytał wesoło.
Przez chwilę milczałam, ale po chwili wydobyłam z siebie kilka słów:
-Nie wiem, może pojedziemy do studia? Chciałabym.. no wiesz.. trochę się zapoznać i wiedzieć co gdzie jest. - zaproponowałam a Irlandczyk pokiwał niechętnie głową.
-Będziemy jeździć w tę i we wte.. Okej. - westchnął
-Jeśli nie chcesz..
-Jedziemy - uśmiechnął się słodko a ja cmoknęłam go w usta. Wstał ciągnąc mnie za rękę, aż doszliśmy do holu - jeszcze.
Zrobiłam dziwną minę, nie wiedząc o co chodzi. On uśmiechał się od ucha do ucha, a ja zastanawiałam się czego on chce. Co "jeszcze" ?! Mam zaćmę mózgu?
-Ahaaa... - powiedziałam gdy ten nastawił usta w dzióbek.
-Wiesz.. mogłabyś mi podziękować.. - powiedział cicho. Zachichotałam i objęłam dłońmi jego kark. Stanęłam na palcach by przynajmniej trochę się nie go zbliżyć, a Niall schylił się minimalnie by dotknąć wargami moich warg. Były ciepłe, wilgotne i miękkie, a smakowały jak lody czekoladowo-miętowe. Nie wiem dlaczego.
Jego język wtargnął do moich ust. Otarł się o mój, by po chwili mógł dostać się do podniebienia. Uśmiechnęłam się oddając pieszczotę. Po krótkiej chwili poczułam jak odrywam się od ziemi, a plecami dotykam zimnej i gładkiej ściany. Ręce chłopaka na moich pośladkach ścisnęły się, przez co wydałam krótki i cichy jęk. Blondyn przycisnął bardziej usta do moich, przy tym pogłębiając jeszcze bardziej pocałunek. To chyba było już nie możliwe.
A może jednak?
Tak bardzo zatraciłam się w pocałunku, że nie usłyszałam jak ktoś wchodzi do domu Blondyna. On też najwidoczniej tego nie zauważył, bo całował mnie dalej. Po kilku sekundach chłopak zajarzył co się dzieje i opuścił mnie na ziemię. Spojrzałam w moją prawą stronę i ujrzałam postać młodego chłopaka. Miał ciemne, ostrzyżone podobnie jak Niall, włosy o kolorze czarnej smoły i tego samego koloru oczy. Był wysoki i lekko umięśniony. Miał jasno-czekoladową karnację, całkiem jak Zayn, a ubrany był w ciemne jeans'y zwężane w nogawkach, a opuszczone lekko w kroku i czarną koszulkę z logo zespołu "Metallica". Na stopach widniały trampki za kostkę w kolorze khaki. Był nawet przystojny. Nawet.
Patrzał na nas zmieszanym wzrokiem. Po chwili spuścił go, drapiąc się paznokciem po karku.
-Ymm...ja.. - dukał niewyraźnie - przepraszam.
-Marco. - Niall spojrzał na niego chłodnym wzrokiem. - co ty tu robisz?
-Twój ochroniarz.. Paul? On kazał mi tu przyjść i wziąć teczkę z kontraktami.. N-nie wiedziałem, że tu będziesz.. ja przepraszam. - jąkał się ze zdenerwowania. Nie patrzył mu w oczy, patrzał na swoje stopy, a dłonie były zaciśnięte w pięści, tak że jego kostki zbielały. W głosie było słychać że nie pochodzi z Anglii. Hiszpan? Włoch?
-Marco.. - blondyn westchnął i odwrócił się by zniknąć gdzieś za ścianą, za którą był salon. Po kilku chwilach wrócił z czarną teczką zaciśniętą na rzepy. - masz.
-Dzięki. - spojrzał na mnie przelotnie i lekko się uśmiechnął. Blondyn oddał mu teczkę i wyczekiwał na to aż opuści dom, lecz ten stał i wpatrywał się w nas.
-Jestem Demetria - przerwałam krępującą ciszę i wyciągnęłam dłoń do chłopaka. Zignorowałam nieprzyjemne zachowanie Niall'a. - Dla przyjaciół Demi.
-Marco. - kąciki jego ust uniosły się jeszcze bardziej, przez co ja też się uśmiechnęłam. - dla przyjaciół MC.
-Marco także pracuje w studiu. Przewodzi całym sprzętem i pomaga pisać piosenki, czasem zagra coś na gitarze. - blondyn mówił ze znudzeniem. Puściłam rękę Marco i odwróciłam się do Irlandczyka. - Demetria od jutra pracuje jako kompozytorka - kontynuował gdy otworzyłam usta by coś powiedzieć - mam nadzieję, że się polubicie. Będziecie razem pracować.
-Pewnie tak.. - chłopak znów się speszył i spojrzał w ziemię. - będę leciał.
-Na razie. - mruknął jasnowłosy. MC skinął mi głową i wyszedł z domu.
Stałam przez chwilę z blondynem w holu, lecz po chwili chłopak złapał moją dłoń i ucałował palce.
-Dlaczego się tak zachowałeś? - zapytałam cicho nie patrząc mu w oczy.
-Dem.. zrozum, że to nie jest chłopak za którym przepadam..
-Zauważyłam - przewróciłam oczami.
-Jest dobry w tym co robi. Dobrze śpiewa, gra i komponuje. W swoim zawodzie jest nie do pobicia. Muszę to przyznać, chociaż mieliśmy parę sprzeczek.
-Co w nim jest takiego złego? - zapytałam cicho.
-On.. miałem kiedyś dziewczynę, na początku, gdy poszedłem do X-Factora. Na prawdę myślałem że to odpowiednia dziewczyna.. ale potem pojawił się Marco. Jest spoko kolesiem dopóki nie upatrzy sobie jakiejś dziewczyny. On wie, że każda, przynajmniej prawie każda na niego leci. Gdy już sobie kogoś upatrzy, owija go sobie wokół palca. Tak właśnie straciłem dziewczynę, ona zakochała się w nim i po prostu mnie zostawiła. Nie chcę Ciebie stracić, rozumiesz? - mówił półszeptem.
-Na prawdę myślisz że się w nim zakocham i cię zostawię? - westchnęłam.
-Będzie z tobą pracował. Uwierz mi, proszę. - przyłożyłam dłonie do jego policzków.- a poza tym nam przerwał. - zaśmiał się, a ja mu zawtórowałam.
-To co jedziemy czy nie? - zapytałam po chwili.
-Jutro. - mruknął łącząc nasze usta w gorącym pocałunku. Powtórka z przed dwudziestu minut? - jutro - szepnął.

-

Nazajutrz obudziłam się w łóżku Niall'a. Wsunęłam rękę na miejsce gdzie blondyn miał leżeć, ale było puste i zimne. Westchnęłam i podniosłam się od razu okrywając się prześcieradłem. Wstałam z miękkiego materaca przeszukując wszystkie kąty w poszukiwaniu czegoś do ubrania. Natknęłam się na bokserki i koszulkę chłopaka więc wciągnęłam rzeczy na siebie i popędziłam na dół.
-"..If I could change the world overnight
There'd be no such thing as goodbye
You'll be standing right where you were
We'd get the chance we deserve
Try to deny it as much as you want
But in time our feeling will show..*" - idealny i miękki głos Niall'a usłyszałam w kuchni. Z uśmiechem popędziłam do pomieszczenia. Blondyn delikatnie poruszał się krojąc pomidory. Zachichotałam bezgłośnie i objęłam go od tyłu. Wzdrygnął się i odwrócił do mnie.
-Co śpiewasz? - zapytałam cicho, ochrypłym głosem.
-Piosenkę - uśmiechnął się czule i musnął ustami moje czoło.
-Nie znam jej. Ale jest piękna.
-Jemy śniadanie a potem do studia. Dzisiaj pracujesz do piętnastej, a ja do osiemnastej. Liam będzie u mnie więc możesz wpaść. Ostatnio jakoś choruje. - zmarszył brwi jakby się nad czymś zastanawiał - mogę cię podwieźć.
-Nie fatyguj się, wezmę taxi. - uśmiechnęłam się lekko.
Nagle do mojej głowy wpadło tysiące myśli. A jedną z nic była jedna.
Jess.
-O cholera. - mruknęłam. - gdzie jest mój telefon?! - oderwałam się od blondyna i pobiegłam na górę. Otwarłam drzwi do sypialni z głośnym hukiem i chwyciłam telefon z półki. Z trzęsącymi się rękami wybrałam numer do Jess.
-Hej jeśli to ty, to wiedz że już mnie nie interesujesz - jej głos zabrzmiał jako sekretarka. Chyba. - jeśli to ktoś inny zostaw wiadomość. - mówiła cicho i bez żadnego wyrazu.
-Hej, tu Demetria. - zaczęłam cicho - tak bardzo cię przepraszam. Tyle miałam na głowie, rodzice wyjeżdżają, nowa praca, Niall, chłopaki.. Nie usuwaj tej wiadomości. Jeśli mnie słyszysz odezwij się, proszę. - po moim policzku spłynęła łza. - Jess, kocham Cię. Odezwij się. Bez ciebie, mnie nie będzie. To zawsze mówiłyśmy do siebie, gdy się kłóciłyśmy, pamiętasz? Gdy byłyśmy małe ciągle o powtarzałyśmy. - załkałam cicho. - przepraszam. - rzuciłam telefonem o ścianę i rozpłakałam się jak dziecko.
-Dem.. - szepnął Niall gdy zobaczył mnie kulącą się na ziemi.
-Zostaw mnie!. - krzyknęłam słabo i wstałam biorąc ze sobą swoje ubrania. Pobiegłam do łazienki w której się zamknęłam od razu po wejściu. - dlaczego? - zapytałam siebie głośno. - dlaczego to zrobiłam?!


-
* - Nathan Sykes feat Ariana Grande - Almost Is Never Enough.


Na prawdę nie mam weny, ktoś napisał mi że mam częściej wstawiać rozdziały, ale nie chcę tego robić, bo jest mało komentarzy. Zależy mi na waszej opinii. 
Fajnie, że wam się podoba. Ale komentarze typu "super dawaj nexta" niestety nic mi nie dają. Chciałam żebyście pisali co mam zmienić, co jest źle, i co proponujecie by ubarwić tą całą historię. 
Gdy dodałam pierwszy rozdział po pierwszej trzy tygodniowej przerwie, było dużo wyświetleń, a komentarzy? Aż 6. Mało, prawda? Wiem że wam się nie chce, ale specjalnie dla was ustawiłam, by można było dodawać komentarze z anonima i bez żadnego kodu. Ale to i tak nic nie daje po kilkunastu próbach proszenia was. Nie chce wam się? W takim razie jak się czujecie jak na waszym blogu jest mało komentarzy? Mnie to bardzo smuci, a jednak nadal próbuję. 
Staram się i proszę was. 
Wyraźcie swoją opinię.